ویلیام بلیک شاعر، عارف و نقاش بزرگ انگلستان در قرن هجدهم است
که او را از بزرگ‌ترین شاعران در انگلستان و هم ردیف با شکسپیر می‌دانند.
بلیک را فردی انسان دوست، صلح طلب و آزادی خواه می‌دانستند چرا که او اندیشه هایش را بی پروا در آثارش بیان می‌کرد.
عرفان او به طرزی بی بدیل با عرفان اسلامی و به خصوص با اندیشه‌های مولانا شباهت و همسانی دارد. اندیشه‌های عرفانی بلیک که در تضاد با کلیسا و دربار بود، از او در محافل رسمی چهره‌ای منفور ساخته بود، تا جایی که وی را مجنون و دیوانه خطاب می‌کردند. بلیک نقاشی چیره دست نیز بود و از نقاشی هایش به عنوان مکمل و همراه اشعارش استفاده می‌کرد. از زیباترین و بهترین شعر‌های او می‌توان به «راهب» و «گل آفتابگردان» اشاره کرد.
تلفیق شعر و نقاشی
ویلیام بلیک به خاطر موضع تندی که در برابر کلیسا و دربار گرفته بود، در
حدود صدسال از نظر‌ها پنهان بود و پس از آن به جهان معرفی شد و بحث‌های
فراوانی در غرب و شرق درمورد اشعار و نقاشی‌های او صورت گرفت. تخیل و صحبت
از آن محوری‌ترین مفاهیم شعر بلیک هستند. او تخیل را قدرتی خلاق می‌خواند که انسان برای ساختن یا تغییر دادن پیرامون خود از آن استفاده می‌کند: «شاهراه‌های زندگی من، ایده‌های من از تخیل هستند.»
© کليه حقوق محصولات و محتوای اين سایت متعلق به مدیر سایت می باشد و هر گونه کپی برداری از محتوا و محصولات سایت پیگرد قانونی دارد.
